Τσιρ τσιρ, τσιρ τσιρ

Το σταυρωμένο καναρίνι στα ψηλά γαλάζια

ρίχνει πυρωμένα στάχια
Μην το αγνοείς

Τόσον καιρό που στέκεται μονάχο

Τσιρ τσιρ, τσιρ τσιρ

Ε, συ κόσμε πράσινε

Την μια αρβύλα σου

Την έχει αρπάξει το ποτάμι

Μαζί με κλαδιά και παραπονιάρικα ψαράκια

Τσιρ τσιρ, τσιρ τσιρ

Μετέωρε ακροβάτη για πού το βαλες;

Άφησες τον κήπο με τα πορτοκάλια

Τις αράχνες του ουρανού σου κλέψανε από την τσέπη

Άμυαλε, ακέφαλε ακροβάτη, το σεντούκι με τις κούφιες μάσκες

Σε ποιόν να το χαρίσω;

Τσιρ τσιρ, τσιρ τσιρ

Ποτέ ξανά δε θα ακούς  

Τα χειμωνιάτικα τζιτζίκια

 Του νεκροζώντανου την αμφιβολία 

Δειλ

Βούλιαξε ο θολωτός πέπλος του εσώτερου
στις σταχτοπράσινες στέπες
και τις ευγενικές ματιές της βελανιδιάς.
Έγειρε ο πορτοκαλεώνας μα κράτησα την τελευταία θέρμη του
για να χω φλόγα στα σκοτάδια,
να λέω πως οι σκιές από μένα είναι παρμένες.
Μα σαν δε βρήκα όγκους στα επίπεδα να φέξω
σφεντόνισα τα μάτια μου στο γυναικείο πρόσωπο,
είναι σκαμμένο, γεμάτο ορυχεία που ξεβράζουν το ασήμι.
Ύστερα δάκρυζε αγιάζι, γιασεμί, μελάνι.
Και ότι άλλο μελιχρό έχει η νύχτα να προσφέρει

6/5/09

Είμαι ένα τόπι
και τα παιδιά με παίζουνε στην πυλωτή .
Πίσω-μπρος, αλητεύω με προστάγματα
στις κλωτσιές τους αντηχεί
η βαρβαρότητα της πράξης
Είμαι ο πρησμένος φύλακας των ήχων.
Ήχοι που ήθελαν να γίνουν ουρλιαχτό
να κρεμαστούν στα σύννεφα
μετέωροι και γυμνοί
Πόσο τους τρόμαζε η αγχόνη!
-Το Φ το ανάποδο δεν είναι τίποτα άλλο
απ' το μουρμουρητό του αέρα
το πέταγμα της φυσαλίδας στον ήλιο με τις πέρλες.
Πέρα απο την πυλωτή γλυκοκοιτάζει η συνάντηση 

Ένα τοσοδούλι σάλτο θέλει.
 

Αντιστοιχίες

Στο μάθημα της βιολογίας έμαθα για τους αποικοδομητές 

Σήμερα είδα έναν άνθρωπο να ψαχουλεύει  για ζωή

Σιωπής ανάγκη

Είναι ξερά τα γράμματά μου
ειδικά αυτό το ψ.
Στον ανήφορο πάντα μου σχίζει το λαιμό
και τα φύλλα κοκκινίζουν.

Εσύ όμως έβλεπες  βουκαμβίλιες 

Καμπυλωτές επιθυμίες

Μια μέρα, θα μαζέψω όλα μου τα όμικρον
και θα τα κρύψω στην τσάντα μου.
Όταν πάρω πάλι τη μπλε γραμμή
θα σας τυλίξω  με τα όμικρον
και όλοι μαζί θα ακούμε
το θόρυβο που κάνουνε οι ράγες
   όταν πάνω τους περνούν οι ρόδες
      που κρατούν τις αμαξοστοιχίες
        τον οδηγό τους ελεγκτές και τους επιβάτες  

Το πλην του να είσαι

Λοιπόν θα σου πω κάτι που μου συνέβει κάποιον καιρό.
Είχα που λες μια σβούρα, ξέρεις από αυτές τις ξύλινες,τις παιδικές μωρέ...
αυτή που λες η σβούρα, δεν γυρνούσε ποτέ και για κανένα λόγο,
θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό να εκνευρίζεται τόσο πολύ
την γύρναγα, την ξαναγύρναγα ούρλιαζα σαν κακός μπαμπάς από πάνω της μα ούτε μια στροφή δεν έπερνε. Την αποκήρυξα λοιπόν πετώντας την στα σκοτάδια της ντουλάπας μου.
Ωρίμασα κάπως και την έβγαλα πάλι στο φως ζητώντας  εξηγήσεις για την απαράδεκτη συμπεριφορά της.
Χαμογέλασε πικρά και μου είπε πως δεν έχει πόδια.