Δειλ

Βούλιαξε ο θολωτός πέπλος του εσώτερου
στις σταχτοπράσινες στέπες
και τις ευγενικές ματιές της βελανιδιάς.
Έγειρε ο πορτοκαλεώνας μα κράτησα την τελευταία θέρμη του
για να χω φλόγα στα σκοτάδια,
να λέω πως οι σκιές από μένα είναι παρμένες.
Μα σαν δε βρήκα όγκους στα επίπεδα να φέξω
σφεντόνισα τα μάτια μου στο γυναικείο πρόσωπο,
είναι σκαμμένο, γεμάτο ορυχεία που ξεβράζουν το ασήμι.
Ύστερα δάκρυζε αγιάζι, γιασεμί, μελάνι.
Και ότι άλλο μελιχρό έχει η νύχτα να προσφέρει

6/5/09